Deze kunstvorm combineert vocale muziek, dans en muzikale begeleiding (cante, baile en toque genoemd) die fundamenteel geworteld zijn in Andalusië en andere regio’s zoals Murcia en Extremadura. Dit cultureel expressieve voertuig met twee eeuwen geschiedenis (sommige experts hebben zijn oorsprong gevonden in de 18e eeuw, toen zijn populariteit begon te groeien) is het meest emblematische van de Andalusische folklore en de meest bekende vorm van artistieke expressie in Spanje. Flamenco is een ware identiteit geworden voor talloze gemeenschappen, zoals de etnische zigeunergroep, waar het van generatie op generatie wordt overgedragen via dynastieën van artiesten, families, flamencoclubs, talrijke belangrijke festivals, scholen en flamencotablaos, waarvan het aantal elk jaar groeit. .
Flamencooptreden van het Spaanse Nationale Ballet op het 64e Muziek- en Dansfestival in Granada.
Er zijn talloze figuren in de wereld van de flamenco wier inspanningen in de kunst hen veel succes hebben opgeleverd, namelijk Antonio Gades, Enrique Morente, Eva La Yerbabuena, La Niña de la Puebla, Joaquín Cortés, Antonio Canales, Rafael Amargo, Antonio “El Bailarín”, Camarón de la Isla, Cristina Hoyos of Carmen Amaya, om er maar een paar te noemen. Ze kunnen een veelheid aan verschillende gevoelens uiten door middel van vocale muziek (cante) en dans (baile). Cante kan niet alleen begeleid worden door de flamencogitaar, maar ook door castagnetten, een percussiebox die bekend staat als “el cajón”, handgeklap en hielklikken, waarvan de ritmes zijn opgesplitst in diverse “palos” of variaties (toná, soleá , seguiriya, fandango, sevillanas, etc.) op basis van factoren, zoals het karakter of de oorsprong van het nummer. Baile heeft op zijn beurt een complexe techniek en de interpretatie ervan varieert afhankelijk van de individuele uitvoerder.
Zanger klappen © Alfaguarilla
